เสียใจด้วยนะที่เรื่องราวของนายมันไม่ได้โชเน็น นายจะแข่งกับเธออีกสักกี่รอบนายก็ไม่ชนะเธอหรอก
ฝากบอกเธอด้วยว่าฉันเกลียดเธอ ฉันเกลียดสายตาที่มองผ่านกรอบแว่นสุดไฮโซนั่น เตือนเธอด้วยว่ามันทำให้คนหมั่นไส้เธอ
นึกถึงคำของรัซเซลแล้วโยชิโร่ก็จับกรอบเว่นของตัวเองดู หันไปมองกระจกริมทาง เซ็ตผมให้เข้ารูปอย่างวิตกเล็กน้อย
วันนี้เขาชวนฟรานเชสก้าไปกินข้าวกันหลังจากไม่เจอกันถึงครึ่งปีหลังเรียนจบ อยากรู้จังเลยนะว่าเธอเป็นยังไงบ้าง
ถึงแม้จะได้พลังพิเศษของออราเคิลติดตัวมาแต่มันก็ไม่ทำให้โยชิโร่เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกับฟรานเชสก้าได้เพราะผลการเรียนของเขานี่แหละ
อย่างไรก็ตาม ทั้งสองอยู่เมืองเดียวกัน แค่ว่าฟรานเชสก้าดันไม่ยอมติดต่อเขามาเลย เขาคิดว่าเธอคงเรียนหนัก
จนกระทั่งวันนี้ที่เขาจะได้คำตอบ
ริมถนนยามบ่ายแก่ โยชิโร่ที่มาก่อนเวลานั่งลงกระชับเสื้อโค้ทแล้วดูเวลาที่ข้อมือ ของขวัญวันเกิดปีก่อนที่ฟรานเชสก้าส่งมาให้เขา นาฬิกาข้อมือที่ราคาแพงกว่าชุดทั้งตัวของเขา
"สวยดีนะครับ ของขวัญจากแฟน?" ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยถามขึ้น
"อ่า ไม่ใช่" โยชิโร่ปฏิเสธทันที เขาดูแล้วอีกฝ่ายก็แต่งตัวคล้ายๆกับเขา ไม่ๆ ชุดหมอนั่นแบรนด์เนมทั้งตัวเลยนี่หว่า ทำไมมานั่งริมถนนฟะ
เงียบไปทั้งคู่โยชิโร่ก็เอ่ยปากถามเขา "มารอแฟนเหรอ?"
ชายคนนั้นหันมาแล้วก็เงียบคล้ายรวบรวมความคิด "อา ผมรอเธออยู่ตลอด ตอนนี้ก็เช่นกัน"
"จี้นั่นน่ารักดี แต่ขอโทษทีเถอะ มันดูไม่เข้ากับชุดของคุณเลย"
"ของดูต่างหน้าน่ะครับ"
"คนรัก?"
"ครับ"
เงียบไปอีกนานสองนานโยชิโร่ก็ลุกขึ้น "คงต้องขอตัวก่อน ยินดีที่รู้จัก ผม โยชิโร่"
"ริชาร์ดครับ"
สาวสวยนางหนึ่งก้าวลงมาจากแท็กซี่ เธอดูแตกต่างไม่คุ้นตา แต่โยชิโร่จำไม่ผิดแน่
"เธอทำแว่นหายเหรอ แล้วมองเห็นหรือเปล่า?"
"ฉันใส่คอนแทคเลนส์อยู่ค่ะ"
Miracle End
