การปะทะที่หน้าวิหารดุเดือดนานหลายนาที คนของทั้งสองฝ่ายล้มลงไปเกือบทั้งหมด บ้างก็นั่งลงหรือลากสังขารไปหลบมุม บ้างก็ทอดร่างแน่นิ่งบนกองโลหินแดงฉานที่อาบพื้นหินอ่อนสีไข่มุก อันเดรรุกไล่วาสโก้จนต้องถอยไปอีกด้านหนึ่งโดยมีเอมิลิโอ้ช่วยอีกแรง แต่แอนโทเนียก็มุ่งมั่นสาบานจะปกป้องนายหัวของเธอด้วยชีวิตแม้ว่ากระสุนจะหมดเกลี้ยงไปแล้วก็ตาม เธอดันวาสโก้ให้ถอยไปส่วนตัวเองก็มองหาทางออก แม้จะสงสัยว่าทำไมวาสโก้ถึงไม่ยอมให้เธอยิงอันเดรเสียตั้งแรกที่เขาเข้ามา
"ฮะฮะฮะ คนหนุ่มนี่มันดีจริงน้า" บัลดาสซาเรลุกขึ้นมาแล้วยิงสวนไปอีกสองนัดอย่างแม่นยำ แต่บรูโน่ที่เป็นเป้าหมายก็ก้มหลบได้อย่างว่องไวไม่แพ้กัน
บัลดาสซาเรร้องถามขณะที่บรูโน่นั่งพิงมุมเก้าอี้พลางใส่กระสุนอย่างเร่งรีบ
"Nella bella Verona dove si colloca la nostra scena"
"due casati, pari entrambi in dignità"
มือปืนชราพูดขึ้นมาแต่บรูโน่ก็เงียบและไม่ได้ตอบ อาจจะเพราะไม่เข้าใจหรือเป็นนิสัยของเขาที่ไม่ได้สนใจเรื่องอะไรแบบนั้น
"นายคิดว่าอะไรคือปัญหาของโรเมโอกับจูเลียต"
"เป็นความผิดของเวโรน่าที่คับแคบเกินไปหรือเปล่า"
เขาพูดไปเรื่อย ทั้งเรื่องที่บรูโน่ไม่เข้าใจและบางเรื่องเขาก็พอจะรู้จักอยู่บ้าง
"ทำไมเราต้องสู้กันด้วย"
เมื่อรู้ตัวอีกทีมือปืนเฒ่าก็กลิ้งระเบิดลอดใต้เก้าอี้มาแตะปลายเท้าของบรูโน่
เสียงระเบิดดังก้องโถงและแรงระเบิดก็เป่าเก้าอี้เป็นชิ้นไปสองตัว แต่บรูโน่ที่กลิ้งหลบได้ทันก็เงยหน้าขึ้นมาและสบสายตามองตรงไปยังวิถีลำกล้องของบัลดาสซาเร เขาไม่ไวไปกว่าลูกปืนเพชฌฆาตนั้น กระสุนของบัลดาสซาเรพุ่งเข้าอกซ้ายของเขา แต่บรูโน่เองก็ยกเรมิงตันที่มีกระสุนนัดสุดท้ายด้วยมือเดียวยิงสวนเข้าไปกลางลำตัวของบัลดาสซาเรจนอีกฝ่ายลอยถอยหลังไปเกือบสองเมตรและลงไปนอนหงายแน่นิ่ง
