Colorus
Outer Space
ฮีโร่เด็กลากคอฮีโร่ผู้ใหญ่ออกมาจากมิติพิศวง
"ทนอีกหน่อยนะ...." ฮีโร่เด็กกล่าวเช่นนั้น
"นี่แก! ทำบ้าอะไร! ศึกยังไม่จ- อุ๊บ" ฮีโร่ผู้ใหญ่พยายามโต้แย้ง แต่ก็โดนฮีโร่เด็กต่อยหน้าเอาเสียก่อนพูดจบ
"เป้าหมายคือล่อศัตรูเข้าไปขังอยู่ข้างในมิตินั่น ไม่ใช่การทำลายศัตรูว้อย" ฮีโร่เด็กว่า...ก่อนที่จะปล่อยมือออก
"เดี๋ยวสิ แล้วแกจะปล่อยมือทำ-อ๊อก!!" ไม่ทันที่จะได้พูดจบ ฮีโร่ผู้ใหญ่ก็ถูกฮีโร่เด็กซัดลูกเตะเข้าเต็มแรง
ร่างของฮีโร่ผู้ใหญ่ถูกส่งไปไกลด้วยลูกเตะของฮีโร่เด็ก...ไปไกลจนฮีโร่เด็กไม่พบอยู่ในสายตาของฮีโร่ผู้ใหญ่
แต่..ถึงแม้ว่าฮีโร่ฮีโร่ผู้ใหญ่จะไม่ได้ยินคำพูดใดๆจากฮีโร่เด็กก็ตาม ฮีโร่ผู้ใหญ่ก็รู้ว่าฮีโร่เด็กทำแบบนั้นเพื่ออะไร เพราะภาพที่สะท้อนเข้ามาในตาของตน
ฮีโร่ผู้ใหญ่พบว่าโลกในสายตาของตนใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น แล้วก็ใหญ่ขึ้น
ใช่แล้ว...ฮีโร่เด็กส่งร่างของฮีโร่ผู้ใหญ่ไปสู่ดาวโลก ที่อยู่อาศัยของมนุษย์นั่นเอง
"ผู้ทำลายไม่ใช่ฮีโร่ ผู้ปกป้องต่างหากที่เป็นฮีโร่ เพราะงั้นก็ไสตูดกลับบ้านไปแล้วปกป้องโลกให้สมกับฮีโร่ซะเถอะ"ถึงแม้ว่าฮีโร่ผู้ใหญ่จะมองไม่เห็นฮีโร่เด็กก็ตาม แต่ฮีโร่ผู้ใหญ่รู้สึกได้ว่าฮีโร่เด็กกำลังพูดคำนี้
"..." ร่างของฮีโร่ถูกส่งยังโลกด้วยพละกำลังเพียวๆของเด็กชาย... โดยเก็บคำพูดนั้นเอาไว้ในใจ...
สาเหตุทีโกลเดนฮาร์ทเตะส่งเมก้าแมนเป็นเพราะว่าพลังงานของเขาเหลือน้อยเต็มที
ดังนั้น แทนที่จะค่อยๆพาไอ้เบื๊อกนั่นไปให้ถึงจุดหมายด้วยกัน ก็สู้ส่งแรงทั้งหมดถีบหมอนั่นไปโลกเลยดีกว่า
...นั่นคือความคิดของโกลเดนฮาร์ท ผู้มีหัวใจดุจทองคำ
"...อา...แฟลชเพอเพิล...มันจะไปมีคนช่วยในยามคับขันแบบในการ์ตูนได้ยังไงกันล่ะเนอะ..." ร่างของโกลเดนฮาร์ทล่องลอยอยู่กลางอวกาศ ทั้งๆที่ในสภาพแบบนี้ก็นับว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว...หรือจะบอกว่าเป็นความทรมานเหนือสิ่งใดก็ว่าได้ เพราะเขาในตอนนี้ที่ไม่มีแรงจะขยับตัวอีกต่อไปเช่นนี้ จะตายเมื่อไรก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น
"...อือ...แต่ก็ไม่เสียใจหรอกนะ ก็ก้าวมาได้ไกลขนาดนี้แล้วนี่นา..."เขาบ่นพึมพัม... พลางนึกถึงอดีตที่ผ่านๆมา
"คอยดูเถอะ! ชั้นจะอัดนายให้เละเป็นโจ๊กเลย!"
"..."
"ชั้นน่ะน่ารักที่สุด!"
"จงฟังคำสั่งชั้นซะ!"
"ทำลายเมืองนี้ให้เละไปเลย!"
"มีอะไรน่าสนุกกว่านี้อีกมั้ย?"
ความทรงจำของทั้งศัตรู ทั้งมิตร ทั้งเรื่องดีๆ ทั้งเรื่องแย่ๆ ต่างผุดขึ้นมา ราวกับว่าเป็นสัญญาณของนาทีสุดท้ายแห่งชีวิต
"...อา..."
"ขอโทษที่ลงท้ายแล้วต้องมาจบเห่ที่นี่แบบนี้นะ...และขอบใจมาก...
โกลด์..."
ร่างของโกลเดนฮาร์ทค่อยๆเกิดรอยแตกขึ้น รอยแตกนั้นลามเข้ามาถึงทั่วร่างในเวลาในนาน
"...ลาก่อน" ร่างของเด็กชายแตกออกราวกับกระจกที่ถูกชกจนแหลกละเอียด
"..." แล้วปรากฏร่างของเด็กสาวมาแทนที่...เด็กสาวผู้ได้รับการเกื้อหนุนจากจิตวิญญาณของฮีโร่
ตาของเด็กสาวได้หลับลง สติของเด็กสาวได้หายไป และในเสี้ยววินาทีก่อนหน้านั้น...
เด็กสาวพบเห็นรถไฟวิ่งบนอวกาศ
Colorus
? ? ?"...อือ..." เด็กสาวค่อยๆลืมตาตื่นในสภาพที่นอนอยู่กับพื้น เธอพบว่าที่นี่คือภายในรถไฟโบกี้หนึ่งที่กำลังวิ่งอยู่ และตอนนี้กำลังมีกลุ่มคน2-3 คน ยืนมองเธอ
"...อ้าว.....? ตื่นแล้วเหรอครับเนี่ย?"
"โล่งอกไปทีนะเจ้าคะอาจารย์"
"พวกแบล็คช่วยคนได้แล้ว แบล็คดีใจจัง"
คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนแปลกหน้าที่รู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด
ทำไมกันนะ...เด็กสาวคิดเช่นนั้น....ได้ไม่นานก็ได้แต่ตกใจเพราะมีหญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังของกลุ่มคนแปลกหน้า...หญิงคนนั้นเป็นคนที่เธอคุ้นเคย
"หา...? นี่เธอเป็นผู้หญิงเหรอเนี่ย?"
